ظرافت در تعریف لهجه آمریکایی ظریف

طبق شنیده ها و نوشته های روزنامه ها ؛ مذاکرات ژنو به مرحله ای رسیده که درباره شیوه ی نگارش بیانیه ها و توافق نامه ها هم بحث می شود. خوشبختانه قبلا دکتر ظریف در یک مصاحبه تلویزیونی ضمن برشمردن تجربه و تسلطش در باب دفن مذاکره  ، به نمونه ای اشاره کرد که به علت امکان برداشت های متفاوت از یک بیانیه سازمان ملل بین صهیونیست ها و فلسطینیان ؛ 50 سال است طرفین دچار مشکل شده اند. این یعنی که جنابشان دقیقا به اهمیت شیوه نگارش بیانیه ها و توافق نامه ها آگاه هستند.آن هم وقتی قرار است این بیانیه ها و توافق نامه ها به زبانی نوشته شوند که زبان مادری دو دشمن اصلی ما در این مذاکرات است. اتفاقا در همین چند روزه طرفهای آمریکایی تلویحا  گفته اند که اگر هم قرار شد حق غنی سازی ایران در داخل کشورش پذیرفته شود به گونه ای نوشته شود که امکان تعبیرهای دیگر- بخوانید زیر میز زدن – از آن ممکن باشد.

شیعه بیشتر از هر قوم و طایفه و مذهبی داغدار این سوء برداشت هاست حتی وقتی کلمات از زبان رسولی خارج شوند که "لاینطق عن الهوی" است و دهها نشانه مشخص دیگر - علاوه بر منطق و فصاحت و بلاغتی که ادیبان عرب در کلام رسول خدا(ص) می شناسند- در متن ،  دال بر اینکه معنای سرپرستی و وِلایت از کلمه "مولی" فهمیده می شود و نه دوستی و وَلایت ، اما باز کسانی که نخواهند علی را ولی بپذیرند تعبیر خودشان را از "مولی " می کنند.

اینست که باید دقت شود یک "واو" و ویرگول هم جوری استفاده نشوند که استخراج چند برداشت را از نوشته ها امکان پذیر کنند.باید شفافِ شفاف نوشته شوند و لازمه این کار حضور زبان شناسانی خبره و در بالاترین سطوح علمی این رشته  و البته کاملا مورد وثوق و اعتماد نظام در کنار تیم مذاکره کننده است هنگامی که نوبت به نوشتن بیانیه ها می رسد .

در اولین پست رسمی وبلاگ یادداشتی نوشته بودم تحت عنوان "  سوء استفاده دشمن از لباده های رنگی روحانی و ریش ترتمیز ظریف" که به مذاق بعضی دوستان خوش نیامده بود و در پاسخ شکافتن مسئله و ارائه مثال ؛آن روز گفتم که حرفم را زده ام و صحبت بیشتری ندارم.

اما امروز خوشبختانه شاهد از غیب رسید . هفته گذشته روزنامه واشنگتن پست مطلبی را به قلم "ماکس فیشر" انتشار دادند با عنوان" پنج درسی که از فیلم ویدیویی وزیر امور خارجه ایران می توان آموخت". تاییدیه نوشته ی من درس پنجم آن است.البته قبلش مایلم بگویم که از ته قلب دوست دارم  تحلیل من اشتباه باشد.

چهار درس اول درباره پیام های دکتر ظریف به جامعه آمریکایی و رساندن حرفهای جمهوری اسلامی به آمریکاییان است با هدف تاثیر گذاری روی آنها .

درس پنجم اما با قبلی ها متفاوت است و تعریف و تمجیدیست از انگلیس صحبت کردن مسلط دکتر ظریف با لهجه آمریکایی: "زبان انگلیسی که ظریف به آن سخن می گوید و شاید شما هم بتوانید آن را بشنوید، هم بسیار خوب و هم با لهجه آمریکایی است که بسیار عالی است. بالاخره وی پنج سال در نیویورک سفیر ایران در سازمان ملل متحد بوده است"

من تصمیم داشتم هیمن لزوم حضور زبان شناسان خبره در کنار تیم مذاکره کننده را بعنوان یک کامنت و پیشنهاد به صفحه جناب ظریف در فیس بوک ارسال کنم که پیش خودم گفتم : آقای ظریف به علت ادب و اخلاق قابل تحسینشان اگر هم مستقیما پاسخ مرا ندهد بی شک در دلش می گوید :" این دیگه کیه؟ زبان شناس مسلط به انگلیسی از خود من بهتر هم مگر هست؟ ندیده روزنامه ی واشنگتن پست همین چند روز پیش از تسلط من به زبان چه تعریف و تمجیدی کرده است؟!"

این همان نکته ظریفی بود که در آن یادداشت اشاره کردم که آنها در زمینه تاثیر گذاشتن روی دیپلماتهای ما به انواع شیوه ها کارشان را بلدند و الحق استاد هستند اما ما بعید است که اصلا این امور را جدی تلقی کنیم.

پس الان می توانم این نتیجه را بگیرم که آن درس پنجم و تعریف تمجید از زبان و لهجه آمریکایی جناب ظریف ، تصادفی و همینجوری نبوده است. برنامه ای بوده است به امید استفاده نکردن تیم مذاکره کننده ما  از زبان شناسان خبره در نوشتن بیانیه ها و توافق نامه هایی که می خواهند امکان برداشتهای دوگانه از آنها فراهم باشد.

پیچیدگی مکر و هماهنگی رسانه ها و تیم های مذاکره کننده غربی را می بینید؟ هر کدام وظایف خود را با دقت انجام می دهند و آن وقت ما روزنامه های خودمان را از همه نامحرم تر تصور کرده ایم و از دادن هرگونه خبر قابل ارزشی به آنها خودداری می کنیم. از آن طرف انتظار داریم که رسانه هایمان به شیوه ای موثر – یحتمل منظورشان یا سکوت مطلق است تا پایان کار یا تعریف تمجید زنجیره ای وار!- به تیم مذاکره کننده کمک کنند.

ان شاءالله که منبعد  دقت بیشتری کنیم و به گفته رهبر عزیز با دقت به جزئیات توجه کنیم که فریب نخوریم.